29 تير 1404
خبرگزاری آسوشیتدپرس در 29 تیر 1341 مینویسد:
««تایمز» نشریه مستقل و متنفذ لندن در شماره امروز خود، ... این مفهوم را بیان داشته است که شاهنشاه ایران دکتر امینی را اخلاقاً مستبدتر و خودرأیتر از آن یافتهاند که بتوان با او مناسبات سهل و آسانی برای کار داشت. تایمز لندن مینویسد وقتی وزیری با انرژی و فعال درست در همان موقعی که سیاستهایش شروع به تأثیر کردهاند دست از کار میکشد، استنباط طبیعی این اقدام از دو حال خارج نیست، یا اینکه چنین وزیری دچار خطا و سوء محاسبه سیاسی شده و یا آنکه با مانعی روبرو گردیده است. این روزنامه میافزاید شاهنشاه با انتصاب [اسدالله]علم به جای امینی، در حقیقت یک «دوست معاصر» را به جای نخستوزیر سابق گماشتهاند. خود علم مصرانه میگوید نخستوزیری او تغییر مهمی در سیاستهای داخلی و خارجی ایران نخواهد داد، ولی مشکل بتوان باور کرد که اصلاحات و رفورمی که همه در لزوم اجرای آن متفقالقول هستند با همان انرژی و تأثیر زمان علی امینی ادامه یابد و احتمالاً شاهنشاه باید در حال حاضر بیش از هر زمان دیگر شخصاً مسئولیت تحولات را بر عهده بگیرند.»[1]
گفتنی است به باور علی امینی نخستوزیر، شاه باید سلطنت میکرد، نه حکومت؛ اما پذیرش این موضوع برای شاه بسیار دشوار بود. شاه میپنداشت امینی به پشتیبانی آمریکا در پی تضعیف، منزوی کردن و جایگزینی اوست. امینی نیز میدانست که شاه از کاهش قدرت خود بیمناک است.[2] به این ترتیب زمامداری امینی دیری نپایید و او متعاقب دسیسه چینی مخالفان داخلی و خارجیاش پس از یک سال و سه ماه نخستوزیری، از سمت خود کنارهگیری کرد.[3] کندی رئیسجمهور وقت آمریکا که از تشدید وخامت اوضاع ایران هراسان شده بود به این نتیجه رسید که تنها راه جلوگیری از نفوذ کمونیسم در ایران، سلطنت مطلقه شاه است. شاه در فروردین 1341، طی سفر به آمریکا، مقامات آن کشور را متقاعد کرد که خود، مسئولیت «اصلاحات» را بر عهده خواهد گرفت.[4]
پینوشتها:
[1]. بولتن خبرگزارى پارس (محرمانه)، ش 98، ص 35.
[2]. منصوری، جواد، تاریخ قیام پانزده خرداد به روایت اسناد، ج 1، تهران، مرکز اسناد انقلاب اسلامی، 1377، ص 81.
[3]. مؤسسه مطالعات و پژوهشهای سیاسی، ظهور و سقوط سلطنت پهلوی، ج 2، تهران، اطلاعات، 1386، ص 309 و 310.
[4]. همان، ص 312.
تعداد بازدید: 15