تحسین؟ یا سرزنش؟
پایدار نگاه داشتن علاقهها و دوستیها بین نسل پسین و پدیدههای بزرگی چون انقلاب و جنگ و رهبران آن نیازمند کاربرد شعور و تعقل به جای شعار و احساسات است. شعارگرایی و توسل به احساسات شاید بتواند پاسخی سریع در القای وابستگیها بدهد و یا طرفدارانی دست و پا کنده امّا بسیار زودگذر و آبشدنی است. حرمت و کرامت انقلاب و جنگ و رهبرانش را نمیتوان در بستری از سور انقلابی به نسل پسین نشان داد. این کار نیازمند شعور انقلابی است. این روزها مصادف است با بزرگداشت رهبری بزرگ و رویدادی تاریخی: امام خمینی و پانزده خرداد؛ دو پدیدهای که تاریخ ایران را در دوران معاصر دچار دگرگونی کردند. پرسش این است: ما با کدامین آینده روبهرو خواهیم بود؟ آینده تحسین؟ تحسین برای پاسداشت رشتهها و مناسبات بین پدیدههای اجتماعی و رهبران آن با نسل آتی؛ یا آینده سرزنش؟ سرزنش به خاطر گسستن رشتههای علاقه و دوستی بین این رویدادها و افراد بزرگ با نسلهای بعدی؟