07 خرداد 1399
در تاریخ 7 /3 /1342، مصادف با روزهای سوگواری محرم، امام خمینی به آیتالله سید احمد خوانساری پیامی فرستادند که قسمتهایی از آن بدین شرح است:
«به آقاى خوانسارى بگویید من میخواهم اعلامیه اى بنویسم شما هم بایستى در این اعلامیه شریک باشید، یعنى باید آن را امضاء کنید، زیرا اگر شما در این اعلامیه شرکت نکنید مردم و بهخصوص دولت تصور میکند علماء همه با هم مخالف هستند و از این موضوع براى پیشرفت مقاصد خود سوء استفاده خواهند کرد. پس باید فکر اساسى بکنیم و همه با هم دست اتفاق بدهیم تا حساب این لامذهبها را برسیم. در غیر این صورت دین و ایمان ما در خطر است و راهى را که شاه و دولت در پیش دارند، لطمه بزرگ و جبرانناپذیرى را بدین اسلام خواهند زد. بنابراین باید با اتحاد و اتفاق جلوى این خطر بزرگ را گرفته و علیه آنها قیام کنید. ضمناً اگر هیچیک از علماء در این امر شرکت نمیکنند، به من بگویید تا من بدانم در مورد مقابله با آنها چه بایستى بکنم. چرا علماى تهران در مقابل این گرگهاى درنده سکوت اختیار کردهاند؟ چرا در مقابل این لامذهبها که میخواهند دین ما را از دستمان بگیرند سکوت کردهاید؟ چرا در مقابل شاه مملکت که میخواهد روحانیت را از میان بردارد قیام نمیکنید؟ چرا در مقابل احکام سکوت میکنید؟ ... از امروز به بعد سکوت فایده ندارد. امروز دیگر روز سکوت نیست. امروز روزى است که باید در مقابل لامذهبها قیام کرد..»[1]
.[1] قیام 15 خرداد به روایت اسناد ساواک، ج 2، تهران، مرکز بررسی اسناد تاریخی وزارت اطلاعات، 1378، ص 319 – 320.
تعداد بازدید: 1000