زهرا رنجبر کرمانی
13 آبان 1399
حضور امام خمینی در کشور با موقعیتی که طی دو سال به عنوان رهبر نهضت اسلامی کسب کرده بود دیگر به صلاح رژیم شاه نبود. حکومت قادر نبود با محاکمه یا طرح مسئله اعدام ایشان، امام را از ادامه مبارزه منصرف سازد یا حامیان وی را پراکنده کند. هجوم به مردم و کشتار بیرحمانه نیز اقدامی پیشتر آزموده بود که نتیجهای برای پهلوی به همراه نداشت. ارتباط امام با روحانیون سراسر کشور و نفوذ کلام ایشان یک جبهه مقتدر مخالف از روحانیون را در مقابل حکومت تشکیل داده بود که مقابله با آن آسان نبود. نطق تاریخی امام علیه کاپیتولاسیون در 4 آبان که خیلی ساده و قاطع همه سران هیئت حاکم را خائن به کشور معرفی کرده بود، با بقای شاه، دولت و مجلس تعارض داشت. این همه رژیم را ناگزیر کرد امام را از کشور تبعید کند، بنابراین در صبح 13 آبان 1343 ایشان را به ترکیه تبعید کرد. شاه با این تصمیم نشان داد که قادر به شنیدن صدای مخالف نیست، نمیتواند از نوکری آمریکا دست بردارد، هیچ قانونی او را محدود نمیکند و چون حاکم است باید به هر نحو به تسلط توأم با زورگویی خود ادامه دهد.[1]
[1]. مدنی، سیدجلالالدین، تاریخ سیاسی معاصر ایران، ج 2، قم، دفتر انتشارات اسلامی وابسته به جامعه مدرسین حوزه علمیه قم، 1361، ص 91 و 92.
تعداد بازدید: 1368