زهرا رنجبر کرمانی
12 ارديبهشت 1400
«در این چهل روز ما نتوانستیم احصائیه مقتولین و مصدومین و غارتشدگان را درست بهدست بیاوریم. نمیدانیم چند نفر در زیر خاک، و چند نفر در سیاهچالهای زندانها، و چند نفر در پنهانی بهسر میبرند. چنان که بعد از سالهای دراز، عدد مقتولین مسجد گوهرشاد را که با کامیونها حمل کردند، نمیدانیم. اشکال بزرگ آن است که به هر دستگاهی رجوع میشود میگویند اینها که شده است به امر اعلیحضرت است، و چارهای نیست. از نخستوزیر تا رئیس شهربانی و فرماندار قم همه میگویند: فرمان مبارک است! میگویند جنایات مدرسه فیضیه به دستور ایشان است. به دستور اعلیحضرت مریضها را از مریضخانه بیرون کردند. دستور ایشان است که اگر در جواب حضرت آیتالله حکیم کاری انجام دهید، کماندوها و زنهای هر جایی را به منازل شماها بریزیم و شماها را بکشیم و خانههاتان را غارت کنیم. دستور اعلیحضرت است که بدون مجوز قانونی طلاب را بگیریم و به لباس سربازی درآوریم. دستور اعلیحضرت است که به دانشگاه بریزند و دانشجویان را بکوبند. مأمورین تمام قانونشکنیها را به شاه نسبت میدهند. اگر اینها صحیح است، باید فاتحه اسلام و ایران و قوانین را خواند و اگر صحیح نیست و اینها به دروغ جرمها و قانونشکنیها و اعمال غیرانسانی را به شاه نسبت میدهند، پس چرا ایشان از خود دفاع نمیکنند تا تکلیف مردم با دولت روشن شود و عمال جرم را بشناسند و در موقع مناسب به سزای اعمال خود برسانند؟
کراراً تذکر دادهام که این دولت سوءنیت داشته و با احکام اسلام مخالف است. نمونههای آن یکی پس از دیگری ظاهر میشود. وزارت دادگستری دولت، با طرحهای خود و الغای اسلام و رجولیت از شرایط قضات، مخالفت خود را با احکام مسلّمه اسلام ظاهر کرد. از این به بعد باید در اَعراض و نفوس مسلمین، یهود و نصاری و دشمنان اسلام و مسلمین دخالت کنند. منطق این دولت و بعضی اعضای آن محو اسلام است. تا این دولت غاصب یاغی سر کار است، مسلمین روز خوش نخواهند دید.
من به سران ممالک اسلامی و دول عربی و غیر عربی اعلام میکنم: علمای اسلام و زعمای دین و ملت دیندار ایران و ارتش نجیب، با دول اسلامی برادر است و در منافع و مضار هم دوش آنهاست و از پیمان با اسرائیل، دشمن اسلام و دشمن ایران، متنفر و منزجر است. اینجانب این مطلب را به صراحت گفتم. بگذار عمال اسرائیلی به زندگی من خاتمه دهند. مناسب است ملت مسلمان ـ در ایران و غیر ایران ــ روز چهلم فاجعه بزرگ اسلام ــ یادی از مصیبتهای وارده بر اسلام و حوزههای اسلامی بکنند و در صورتی که عمال دولت مانع نشوند، مجالس سوگواری داشته باشند و بر مسببین این فجایع نفرین کنند.[1]
[1]. صحیفه امام، ج 1، تهران، مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی، 1389، ص 196 - 198.
تعداد بازدید: 1106