05 ارديبهشت 1401
روزنامه اطلاعات در شماره مورخ 5 اردیبهشت 1342 نوشت:
«ساعت 21 دیشب به وقت تهران، ژنرال ماکسول تایلور، رئیس ستاد مشترک نیروهای آمریکا، با هواپیما وارد تهران شد... مذاکرات ژنرال تایلور، که بزرگترین شخصیت نظامی آمریکاست، با مقامات ایران حائز اهمیت خواهد بود. وی درباره تجهیز ارتش ایران و ادامه کمک نظامی و موقعیت نظامی منطقه خاورمیانه گفتوگو خواهد کرد.»[1]
گفتنی است از مجموع سه ستون نگهدارنده حکومت پهلوی _ ارتش، دیوانسالاری و دربار _ ارتش در موقعیت برتر قرار داشت.[2] بین سالهای 1332 تا 1356، بودجه نظامی ایران 12 برابر شده، شمار نفرات نظامی از 127 هزار نفر به 410 هزار نفر رسید. در این میان بخش عمده بودجه نظامی، صرف خرید سلاحهای فوق پیشرفته میشد. شاه در سال 1354 دارای بزرگترین نیروی دریایی خلیج فارس، بزرگترین نیروی هوایی در غرب آسیا و پنجمین ارتش بزرگ جهان بود. بر اساس برآورد گزارش کنگره آمریکا خریدهای نظامی ایران «در جهان بزرگترین» بود. شاه همچنین پیمانهایی با کشورهای اروپای غربی برای احداث مراکز هستهای _ با کاربریهای آشکارا نظامی _ امضا کرده بود. علاقه شاه به ارتش صرفاً به خریدهای نظامی محدود نبود، وی به کلیه مسائل نظامی اعم از آموزش، رزمایشهای نظامی، پادگانها و مسائل رفاهی افسران ارتش علاقمند و برای آنان حقوقهای سخاوتمندانه، پاداش و مزایای جانبی و هدایایی به صورت املاک و مستغلات در نظر گرفته بود. شاه فعالیتهای دولتی را با لباس نظامی انجام میداد، سران و افسران ارتش را به مناصب بالای اداری منصوب میکرد و بر کلیه ترفیعهای بالاتر از سرهنگی نظارت داشت. ارتش و پادشاه به اندازهای با یکدیگر آمیخته بودند که شاه در مصاحبهای، ناخواسته خود را نه مانند لوئی چهاردهم یک دولت[3] بلکه همانند پدرش یک ارتش نامید![4]
پینوشتها:
[1]. اطلاعات، س 37، پنجشنبه 5 اردیبهشت 1342، ش 11077.
[2]. آبراهامیان، یرواند، تاریخ ایران مدرن، ترجمه محمدابراهیم فتاحی، تهران، نشر نی، 1389، ص 225.
[3]. اشاره به این گفته لویی چهاردهم (1638-1715م) پادشاه فرانسه: «دولت منم و قوانین آن در سینه من است» (عالم، عبدالرحمن، بنیادهای علم سیاست، تهران،نشر نی، 1375، ص 278).
[4]. آبراهامیان، همان، ص 227 – 229.
تعداد بازدید: 619