ادب و هنر
طایر بیآشیانه
اکبر حاجبابایی
12 تير 1398
تا به کی دور از وطن چون طایر بیآشیانه
رنج و محنت تا به کی بینی تو از اهل زمانه
آنکه بود اندر مناجات و دعا در ظلمت شب
بردن و شرمی نکردند از خداوند یگانه
حامی قرآن ناطق کی سزاوارست زندان
آیتالله بزرگ از شهر قم بردن شبانه
آنکه بُرد اندر دل شب آیتالله خمینی
مثل این باشد که زد یکدم به زهرا تازیانه
از خدا خواهم ورق برگردد این دستگاه بیدین
بارالها! تا که گویم با تو این رازهای محرمانه
گفت «اکبر» چشم خود را میکنم نعلین پایش
گر شود یک بار دیگر جانب ایران روانه
***
مشخصات و ویژگیهای شعر «طایر بیآشیانه»
قالب: غزل
قافیهها: آشیانه، زمانه، یگانه...
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن
بحر: رمل مثمّن سالم
تاریخ سرودن شعر: به استناد مصراع آخر در بیت مقطع، به احتمال پس از تبعید حضرت امام خمینی(ره) یعنی پس از 13 آبان 1343 سروده شده است.
سراینده شعر: اکبر حاجبابایی
توضیح و یادآوری: شاعر بیشتر حرف دل خود را زده است و چندان در بند وزن شعر نبوده است، لذا بعضی ابیات از وزن اصلی خارج شدهاند. شعر مذکور فاقد هرگونه عنوان شعری است.
شماره سند: (ق ـ 20)، 43، دستنویس همراه با اغلاط املایی و بر روی یک صفحه کاغذ «با سربرگ وزارت بهداری و بهزیستی، جمهوری اسلامی ایران؛ مرکز آموزشی و تحقیقاتی و درمانی قلب و عروق» که در گوشه سمت چپ سربرگ، نام خیابان مصدق به چشم میخورد (نامی که اوایل انقلاب بر خیابان ولیعصر(عج) کنونی نهاده شده بود) لذا وجود این سند با سربرگ مربوطه این احتمال را در نظر میآورد که شعر ممکن است به فاصله نزدیکی قبل از 12 بهمن 1357 سروده شده و به مسائل زندان و تبعید حضرت امام اشاره نموده و در اوایل انقلاب روی این برگه اداری بازنویسی شده است.
منبع: فیض، مصطفی. توصیف خاکیان از آفتاب. تهران: مرکز اسناد انقلاب اسلامی. 1381. ص 111 تا 112.
تعداد بازدید: 2293
آرشیو ادب و هنر
جدیدترین مطالب
پربازدیدها
