آزادی و آشتی!

در 15 فروردین 1343 امام خمینی که در 15 خرداد 1342 به دلیل فعالیت علیه حکومت پهلوی و سخنرانی تاریخی در مدرسه فیضیه در عصر عاشورا (13 خرداد 1342) دستگیر شده، مدتی در زندان و ماه‌ها در حصر خانگی در تهران به سر برده بود، آزاد شده به قم بازگشت.[1]

زیارت ملوکانه!

ساواک مشهد در گزارشی به ساواک مرکز مورخ 13 فروردین 1342 می‌نویسد: «آیت‌الله کفایی[1] و سبزواری[2] در ملاقات با اعلیحضرت همایون شاهنشاه[!] بنا به توصیه قبلی... از پیشگاه مبارک تقاضای عفو و آزادی 25 نفر طلاب بازداشت‌شده را نمودند.

هزینه‌هایی که نهضت اسلامی روی دست دولت گذارد!

ساواک خراسان در گزارشی به ساواک مرکز مورخ 12 فروردین 1343 می‌نویسد: «طبق تجربه که در ماه رمضان هم به بهترین نحو عمل شد، روحانیون تسلیم پول و قدرت هستند[!] و در برابر آنها نبایستی ضعف نشان داد.

مرگ بر این آزادی!

ساواک در 10 فروردین 1342 در گزارشی می‌نویسد: «در قسمت غربی مسجد جامع بازار اعلامیه‌ای که پلی‌کپی شده و به دیوار نصب گردیده تحت عنوان سازمان آزادی‌بخش ایران[1] به شاه و دربار فحاشی و هتاکی زیادی کرده و ضمناً در آن اعلامیه نوشته شده مرگ بر این آزادی ـ مرگ بر دولت آزادی‌کش و نتیجه‌گیری کرده که به زودی وضع را سر و سامان خواهیم داد.»[2]

آمادگی مردم تبریز به قیام علیه دولت

ساواک قم در گزارشی مورخ 8 فروردین 1342 می‌نویسد: «روز جارى عده‌اى از اهالى تبریز به شریعتمدارى مراجعه و گفته‌اند دوم فروردین در تبریز روحانیون و تمام اهالى حتى زن‌ها به پشتیبانى علما در آمده، تمام پلیس‌ها را مضروب کردند.[1]

به نام زنان، به کام حکومت!

اطلاعات در شماره روز 6 فروردین 1342 در خبری با عنوان «والاحضرت شاهدخت اشرف پهلوی جلسه شورای عالی جمعیت‌های زنان اهواز را افتتاح کردند.» از قول وی می‌نویسد: «زنان ایرانی باید نشان بدهند که فعالیت‌های اجتماعی بانوان نه تنها به ارکان زندگی آنها لطمه نمی‌زند بلکه موجبات تحکیم اساس خانواده‌ها را فراهم می‌سازد.»[1]

بهانه‌ای از جنس دروغ!

ساواک مشهد در گزارشی مورخ 4 فروردین 1342 می‌نویسد: «آقای سیداسدالله شعاع رئیس مهمانسرای آستان قدس و شوهر خواهر آیت‌الله قمی ساعت 5 بعد از ظهر روز 3 /1 /42 در سالن تشریفات [در گفت‌وگو] با اینجانب و محسن شهید اظهار داشت: من منزل آقا نبودم، ولی شنیدم جمع زیادی از خودشان[1] که دستور داشتند؛ در مقابل منزل آقای قمی داد و فریاد کنند که دولت بتواند هر کاری را که می‌خواهد بکند[2] و گویا سرگرد امیر رضوی مردم را زده است.

اصلاحات با بمب!

ساواک مشهد در گزارشی مورخ 2 فروردین 1342 می‌نویسد: «روز 1 /1 /42 اجتماعی از طبقات مختلف مشهد در منزل آیت‌الله قمی و میلانی تشکیل و در مورد آزادی و انتخابات بانوان مذاکره و ضمن اظهار مخالفت...، تصمیم می‌گیرند که روز 2 /1 /42 در مسجد گوهرشاد و صحنین حرم مطهر تظاهر برای شرکت در مراسم مذهبی( وفات امام جعفر صادق علیه‌السلام) و در باطن با تحریک و تشجیع مردم مبادرت به اختلال نظم عمومی نمایند.[!]

بروز تأثرات امت اسلامی، تسلی دل دستگیرشدگان

ساواک لرستان در گزارشی به ساواک مرکز مورخ 29 اسفند 1343 می‌نویسد: «... چندی قبل نامه‌ای از طرف آقای آیت‌الله میلانی به نام حاج سیدعیسی جزایری[1] مقیم خرم‌آباد، واصل و در آن توصیه شده که امسال مراسم عید نوروز برگزار نگردد و از رسوم عادی متعارف خودداری نمایند تا بدین ترتیب اولاً تسلّی خاطری برای دل دستگیرشدگان باشد، ثانیاً بدین‌وسیله تأثرات امت اسلامی ابراز گردد.

معضلی به نام جوانان!

روزنامه اطلاعات در شماره روز 27 اسفند 1342 از قول صادق احمدی - نماینده سنقر و کلیایی - که در جلسه مجلس شورای ملی با حضور نخست‌وزیر و اعضای دولت برای رسیدگی به بودجه 1343 کل کشور به عنوان موافق مشروط سخن می‌گفت می‌نویسد: