درد ملت ایران چه بود؟

28 فروردين 1404

رادیو صدای ملی ایران[1] در 28 فروردین 1341 مطلبی به شرح زیر منتشر کرد:

«هم‌میهنان عزیز، از مسافرت شاه دست نشانده به آمریکا کعبه آمال خاندان پهلوی 8 روز می‌گذرد. ملت ایران این مسافرت نامیمون شاه را که نتیجه آن جز تحکیم تسلط استعمار آمریکا بر میهن ما، غارت بیشتر منابع ثروت وطن ما و تبدیل کامل کشور ما به پایگاه جنگ افروزان آمریکایی چیز دیگری نخواهد بود، محکوم نموده... نگرانی و اعتراض مردم علیه استعمارگران آمریکایی و نوکر حلقه به گوش آنان شاه، کاملاً به حق و به جاست. ملت زحمتکش و مبارز ما طی سال‌های دراز، نتایج شوم سیاست استعماری آمریکا را بر روی پوست و گوشت خود احساس نموده و به زندگی فعلی یعنی محرومیت از استقلال سیاسی و ترقی اجتماعی و اقتصادی و آزادی و دموکراسی محکوم گشته است. آری مسبب اصلی زندگانی طاقت‌فرسای ملت زحمتکش ما در تمام دوران اخیر، استعمار آمریکا و انگلیس و دربار فاسد دست نشانده آنان است. ملت ما به خوبی می‌داند که استعمار آمریکا همیشه و بخصوص در 11 سال اخیر در بازی‌ها و توطئه‌های سیاسی بر ضد میهن ما نقش اصلی را داشته است. ملت ما بر اثر تجربه حاصله از جریانات سال‌های پس از جنگ دوم جهانی به خوبی دریافته است که آمریکا حامی دربار فاسد و دولت‌های دست‌نشانده آن در کشور ماست. هم‌میهنان ما معتقد شده‌اند که این برنامه‌های سردرگم، این پروژه‌های بی‌فایده و غیرتولیدی، این به اصطلاح سدسازی‌ها و بندرسازی‌ها که نتیجه افکار مالیخولیایی یک مشت مهندسین و مشاورین آمریکایی است، هدفی جز غارت ثروت ملت ایران و سرازیر کردن عواید نفتی ما به کیسه استعمارگران آمریکایی نداشته است. سیاست استعماری آمریکا سبب شده که عواید کشور ما به عناوین مختلف تحویل آمریکا گردیده است. در نتیجه تعقیب سیاست خائنانه اقتصادی از طرف دولت‌های رژیم کودتایی شاه، روزبه‌روز بر دامنه بیکاری، فقر، فساد و دربدری افزوده گشته و از روی عمد کشور ما نیازمند مساعدت‌های کمرشکن استعمار آمریکا شده و این مساعدت‌ها به نوبه خود بیشتر باعث تحکیم تسلط استعمار آزمند و حریص آمریکا بر کشور ما گردیده است،... در حالی که درد اصلی و ریشه واقعی فساد و عقب‌افتادگی کشور ما فقر اقتصادی مملکت نیست و اصولاً این مضحک و شرم‌آور است که ما ایران را با این همه عواید نفتی، با این ذخائر طبیعی و اراضی وسیع و قلت جمعیت، با این مردم کار دوست و زحمتکش و غیرتمند جز ممالک فقیر و توسعه نیافته به شمار آوریم و ایران را نیازمند مساعدت‌های آمریکا، آلمان غربی، انگلستان فرانسه و غیره بدانیم. یکی از بهانه‌های سفر شاه به آمریکا این است که گویا برای دریافت وام و قرضه‌های عمرانی به آنجا رفته است. چه کسی نمی‌داند که درد ملت ما با دلارهای آمریکایی و طرح‌ها و پروژه‌های خانمان‌برانداز آمریکا دوا نمی‌شود. به دیگر سخن اصولاً درد واقعی ملت ما این است که دربار دست‌نشانده استعمار و دولت‌های کودتایی آن حاکم بر سرنوشت ملت و مملکت گشته‌اند و در نتیجه مداخلات علنی و [شرم‌آور] استعمارگران آمریکا و بخصوص تقویت‌های مداوم این استعمارگران آزمند از دربار فاسد پهلوی و کابینه‌های کودتایی آن، میهن ما به یک کشور نیمه مستعمره و کشوری که زمامداران آن بدون اجازه استعمارگران حتی حق نفس کشیدن را ندارند تبدیل شده است. شاه بیهوده تلاش دارد درد کشور ما را کمبود دلار و ندادن تضمین کافی از طرف استعمارگران آمریکا وانمود سازد. برعکس ادعاهای شاه، درد کشور ما همان تسلط استعمار آمریکا و دلار آمریکا و قیمومت نابجای آن است. درد اولی و واقعی ملت ما این است که بر کشور ما به جای حکومت واقعی ملت و به جای حکومت مردم بر مردم، حکومت فاسد و دست نشانده استعمار آمریکا یعنی حکومت شاه و امینی و دیگر نوکران استعمار برقرار گردیده است.»[2]

پی‌نوشت‌ها:

 
تعداد بازدید: 44