سیاهی بورس نیویورک و زردی رخسار مقامات ایران!

27 خرداد 1404

رادیو مسکو در 27 خرداد 1341 مطلبی به شرح زیر منتشر کرد:

«شنونده عزیز، جمعه سیاه، دوشنبه سیاه، چهارشنبه سیاه و روزهای سیاه دیگر در بورس نیویورک... تابلوی بورس به صاحبان سهام اطلاع می‌دهد که قیمت سهامشان مرتباً تنزل می‌کند. در وال استریت اضطراب حکمفرماست و وحشت و نگرانی آن سوی اقیانوس در تهران هم بعضی‌ها را مضطرب و مشوش کرده ‌است، به قراری که خبرگزاری‌های غرب اطلاع می‌دهند، سرآسیمگی در بورس نیویورک محافل ایران را مضطرب و مشوش کرده است.

همان‌طوری ‌که یکی از روزنامه‌های ایران می‌نویسد آنها می‌ترسند که مثلاً مشکلات و درهم‌ریختگی بورس آمریکا، در زندگی خوش و خرم آنها تأثیر دردناکی داشته باشد. مسلم است که زمامداران کنونی ایران بدون پشتیبانی یا به عبارت دیگر بدون به اصطلاح کمک آمریکا زندگی و موجودیت خود را غیرممکن می‌دانند.

در محافل روزنامه‌نگاران تهران می‌گویند امینی[1] صریحاً به یکی از روزنامه‌نگاران شرقی اظهار داشته: دولت او بدون حمایت دوستان آمریکایی، هیچ قدرت و نیرویی نخواهد داشت، ولی نخست‌وزیر ایران به پشتیبانی دوستانه خشک و خالی عمو سام خیراندیش و شیرین‌زبانی و تعریف و تمجید پرزیدنت کندی ... احتیاجی ندارد، امینی به دلار احتیاج دارد، او به مبالغ هنگفتی دلار نیازمند است تا بتواند کسر بودجه هنگفت و عظیم دولت را سرپوشی کند و وام‌های دولت را که موعد پرداخت آنها رسیده کارسازی نماید و لااقل موقتاً هم که باشد، قدرت پرداخت دولت خود را برای چند صباحی احیا کند.

مجله «سپید و سیاه» چاپ تهران می‌نویسد دولت امینی تا وقتی که واشنگتن از او حمایت کند، وضع خود را کم و بیش پایدار احساس خواهد کرد. به‌طوری که اطلاع دارید خود نخست‌وزیر هم برای مسافرت به واشنگتن حاضر می‌شود و امیدوار است که در آنجا کمک دلاری بزرگتری دریافت کند... به این جهت است که آن قسمت از مطبوعات ایران که به دربار شاه و امینی نزدیکند، از غم و غصه اینکه شیرازه اقتصادیات آمریکا از هم پاشیده شده ماتم گرفته اشک سوزان می‌ریزند. مزدوران نوکر صفت آمریکا در تهران از اینکه ممکن است از کمک مالی و نظامی آمریکا محروم شوند و دست حمایت ینگه دنیا از سرشان کوتاه بشود، قلبشان از جریان می‌افتد، زیرا اگر بحران اقتصادی آمریکا عمیق‌تر شود، محافل حاکمه آمریکا دیگر در فکر آنها نخواهند بود. کسانی که در تهران قرار گرفته‌اند، چشمشان را به وال استریت دوخته، نق‌نق کنان می‌گویند چه بلایی به سر ما خواهد آمد؟ واقعاً هم به سر آن صاحب‌منصبان عالیرتبه ایران که به کمک آمریکا عادت کردند و از شنیدن نام آن دهانشان آب می‌افتد چه بلایی خواهد آمد؟»[2]

پی‌نوشت‌ها:

 
تعداد بازدید: 40