جعفر گلشن روغنی
02 آبان 1396
در پی انتشار متن تصویبنامه انجمنهای ایالتی و ولایتی و سپس اعتراض مراجع، علما و تشکلهای مختلف سیاسی و صنفی و مذهبی نسبت به برخی مفاد آن، 26 نفر از روحانیون تهران، متنی با عنوان «اعلامیه علما و روحانیون تهران» که تاریخ دوم آبان 1341 بر بالای آن بود، منتشر کردند. در این اعلامیه با اشاره به فراگیر شدن «فساد اخلاق، فقر، هرج و مرج و هرگونه اعمال نامشروع» در جامعه، یادآوری شده بود که «اخیراً زمزمه دیگری ایجاد کرده، با تصویبنامه انجمنهای ایالتی و لایتی و شرکت دادن بانوان، نغمه نوینی آغاز میکنند.» سپس در اینباره پرسیده شده بود که «مگر دولت میتواند با تصویبنامه قانون بگذراند؟ مگر با نبودن نمایندگان واقعی مردم، میتوان برای سرنوشت یک ملت قانون گذراند؟ این عمل در دنیا عمل ظالمانهایست که افرادی در پناه قدرت شخصی بخواهند سرنوشت ملتی را تغییر دهند.» در پایان هم گفته شده بود که قصد امضاکنندگان و انتشار دهندگان این اعلامیه و بیان مسائل گفته شده «جز خیرخواهی و بیان حقیقت» نیست. سید محمدصادق لواسانی، شیخ جعفر خندقآبادی، شیخ جواد فومنی حائری، علامه محمدتقی جعفری، سید رضی شیرازی و محیالدین انواری از مشهورترین روحانیون امضا کننده این اعلامیه بودند.[1]
[1] انقلاب اسلامی به روایت اسناد ساواک: استان خراسان رضوی، ج1، تهران، مرکز بررسی اسناد تاریخی وزارت اطلاعات، 1393ش، صص 115 و 116؛ دوانی، علی، نهضت روحانیون ایران، ج3 (از مهرماه 1341 تا اردیبهشت 1342)، بنیاد فرهنگی امام رضا(ع)، صص 53 و 54؛ اسناد انقلاب اسلامی، ج3، تهران، مرکز اسناد انقلاب اسلامی، 1374ش، صص 21 و 22
تعداد بازدید: 1532