جعفر گلشن روغنی
02 بهمن 1396
آیتالله شیخ حسین نوری همدانی در سال 1342، از جمله روحانیونی بودکه ساواک گزارشهای متعددی درباره فعالیتهای او تهیه کرد. مأمور ساواک تهران، او را اینگونه معرفی کرده است: «از طلبههای مقیم شهرستان قم و از دوستان بسیار نزدیک ناصر مکارم [شیرازی] و سید محمود طالقانی و عضو هیئت تحریریه مجله مکتب اسلام... میباشد و عمامه سفید به سر میگذارد و عینک میزند و سنش در حدود 35 و 40 سال میباشد. [متولد 1304ش] هر روز از ساعت 13 الی 14:30 در مسجد ارک به منبر میرود.» براساس گزارش همین مأمور، او در 2 بهمن 1342 بر منبر رفت و «ضمن صحبت در اطراف مسائل دینی» گفت: «تمام گرفتاریهای مردم و گرفتاریهای این مملکت به علت منحرف شدن از راه دین میباشد و کسانی هستند که از انتقاد ناراحت میشوند، در حالی که انتقاد بسیار کار خوبی است و انتقادات و آزادی زبان باعث میشود که اولیاء امور قدری به خودشان بیایند و در فکر چارهاندیشی جهت خطاهای خودشان باشند... در مملکتی که عدالت و دادگستری نباشد، آن مملکت محکوم به فنا است و زمامداری که برای حکومت چند روزهاش مردم را فدای امیال نفسانیاش میکند، ظالم است و آنهایی که اجازه انتشار مجلاتی را که با نوامیس مردم بازی میکنند، میدهند، ظالم هستند و باید اولیاء امور اجازه بدهند که انتقادات آزاد باشد تا نواقص بدین طریق از بین برود و جامعه، عدالت اجتماعی را ببیند. تأسیس این همه سینما و انتشار این مجلات و تأسیس تلویزیون همهاش ظلم است و من با سینما و تلویزیون مخالف نیستم، ولی با برنامههای فجیع و زنهای لخت که در صحنه سینما و تلویزیون ظاهر میشوند مخالف هستم و اطلاع دارم که تاکنون 150 هزار تلویزیون که قیمتش در حدود 450 میلیون تومان است، وارد این کشور شده. ببینید چقدر به وضع اقتصادی این آب و خاک لطمه وارد میشود و اجازه دادن به این قبیل چیزها که به امور معنوی و ناموس و اقتصادی مردم لطمه وارد میسازد، ظلم است.»[1]
[1]. آیتالله العظمی حسین نوری همدانی به روایت اسناد ساواک، تهران، مرکز بررسی اسناد تاریخی وزارت اطلاعات، 1396ش، صص 1 و 2
تعداد بازدید: 1527