«آزاد کردن روحانیون زندانى نه تنها علماء و روحانیون را راضى نکرده بلکه روحیه آنها را تقویت نموده و اکثراً می‌گویند موضوع اینست که فشار نسبت به ما کم شده و شروع به آزاد نمودن روحانیون نموده‌اند و همچنین از ترس اجتماع در تهران و اینکه اجتماع روحانیون در تهران[1] ایجاد زحمت بیشترى براى دولتى‌ها نکند، روحانیون شهرستان‌ها را اجباراً به شهرهاى خود فرستادند تا در آنجا بیشتر تحت‌کنترل باشند ولى روحیه این‌ها کاملاً قوى است و به هیچ‌وجه ترس یا وحشتى از مبارزه ندارند و قصد مبارزه شدیدتر هم دارند، حتى بهبهانى می‌گفت میلانى و شریعتمدارى می‌گفتند ما تا آنجا که اگر لازم شود شخصاً کفن بپوشیم و از منزل خارج شویم و مردم را به مبارزه و جهاد دعوت کنیم، خواهیم ایستاد ولو اینکه همان درب منزل به دست مأمورین دولت کشته شویم. اتحاد آن‌ها نیز پا بر جا است فقط کمى نسبت به خونسارى[2] خوشبین نیستند، همچنین عقیده دارند نتیجه مبارزه و ایستادگى به نفع روحانیون خواهد بود و پیشرفت نهایى با آن‌ها می‌باشد و قرار شده [با] وسیله مطمئن، مرتب روحانیون شهرستان‌ها را نیز از مرکز در جریان کار بگذارند. روی‌هم‌رفته تغییرى در روحیه آنان داده نشده بلکه بیشتر موجب تقویت روحى آنان شده است.»[3]