[1]. امام خمینی کتاب کشف الاسرار را در پاسخ به رساله «اسرار هزار ساله» نوشته علی‌اکبر‌‎ حکمی‌زاده (منتشر شده در سال 1322) نگاشت.‌‎ حکمی‌زاده در این جزوه علاوه بر طرح شبهاتی درخصوص مذهب تشیع و اهانت و تبلیغات سوء علیه روحانیت، درباره مسائل حکومتیِ اسلام نیز اظهارنظرها و‌‎ ‎‌خرده‌گیری‌هایی کرده بود. امام پس از مشاهده این جزوه انحرافی دو ماه‌‎ ‎‌درس‌های خود را تعطیل کرد تا پاسخی درخور به آن بدهد. کشف الاسرار‌‌ اولین بار در سال 1323 و ‎‌چاپ سوم آن در سال 1327 در 334 صفحه توسط کتابفروشی علمیه اسلامیه‌‎ ‎‌تهران منتشر شد. (امام خمینی و حکومت اسلامی، مأخذشناسی اندیشه سیاسی امام خمینی، تهران، ‌مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی،  1378‌، ص 22).

در بخشی از کتاب آمده است:

«در این بیست سال که به درست دوره اختناق ایران و دین به‌شمار می‌رفت، همه دیدید و دیدیم که بالاتر هدف رضاخان علما بودند و آن‌قدر که او با آنها بد بود با دیگران نبود، چون می‌دانست اگر گلوی اینها را با سختی فشار ندهد و زبان آنها را در هر گوشه با زور و سرنیزه نبندد، تنها کسی که با مقاصد مسموم او طرفیت کند و با رویه‌هایی که می‌خواست برخلاف نفع مملکت و صلاح دین اتخاذ کند مخالفت نماید، آنها هستند و زمامداران آن روز یا نوکرهای خاص او بودند و با مقاصد او همراه بودند و یا ضعیف‌النفس و ترسو بودند و با یک هو از میدان در می‌رفتند.... ملاها از همان روزهای اول، تصدی رضاخان را برخلاف مصالح کشور تشخیص دادند و تا توانستند عمومی و وقتی نشد مخفیانه و خصوصی فسادهای خانمانسوز او را به مردم گوشزد کردند... بیچاره ملاها ساقط شدند و میدان برای بازیگران عصر طلایی باز شد و سیاه‌روزی‌هایی دیدید که صفحه تاریخ شما را تاریک و ننگین کرد و هنوز تا سال‌های طولانی جبران‌بردار نیست....» (ص 9و 10).

[2]. مرکز بررسی اسناد تاریخی پایگاه‌های انقلاب اسلامی، مدرسه فیضیه به روایت اسناد ساواک، تهران، مرکز بررسی اسناد تاریخی وزارت اطلاعات، 1380، ص 115.