30 دي 1402
ساواک در اطلاعیه ای به تاریخ 30 دی 1341 مینویسد:
"چون در نیمه شعبان در تمام شهرستانهای ایران مجالس جشن و چراغانی تشکیل بوده و از رادیو ایران نیز برنامههای فوقالعاده پخش گردید، ولی از فرستنده تلویزیون برنامهای برای این روز اجرا نشده و خبر جشن و سرور مردم نیز پخش نگردیده، لذا این موضوع در محافل روحانی و اهالی شهرستان قم اثر بسیار سوئی بخشیده و عمل دستگاه تلویزیون را از ناحیه بهائیها[1] و به منظور دهنکجی به ملت شیعه تلقی نمودهاند و خواستارند که دولت امتیاز دستگاه تلویزیون را لغو و زیر نظر دولت اداره شود. گفته میشود با تبلیغی که در منابر علیه دستگاه تلویزیون میشود، احتمال قوی میرود در ماه رمضان تبلیغات مزبور شدت بیشتری پیدا نماید."[2]
گفتنی است امام خمینی به دفعات در سخنرانیهای افشاگرانه خود به نفوذ بهائیت در کشور اشاره کردند، قدرت یابی بهاییان و حضورشان در مراتب بالای نظام از ابتدای نهضت در زمره اصلیترین انتقادات ایشان به حکومت پهلوی بود. در همین رابطه امام در سخنانی به تاریخ 23 اردیبهشت 1342 در جمع روحانیون و مردم همدان میفرمایند:
"... دین شما مردم مسلمان در معرض مخاطره و هجوم قرار گرفته است؛ دولت شما میخواهد به دست بهاییها و اسرائیلیها شما را از بین ببرد. بدانید که دولتِ شما به دو هزار نفر بهایی، هر یک پانصد دلار کرایه طیاره داده که به لندن بروند، جمع شوند و علیه قرآن و پیغمبر شما تصمیم بگیرند. دولتِ شما در یک معامله فروش روغن و مواد نفتی از شرکت نفت به "ثابت پاسال" بهایی، پنج میلیون تومان استفاده رسانیده است که با این پول، مخارج اعزام بهاییها به لندن و تبلیغات بهایی تأمین بشود. به مردم بگویید: از مالیاتی که دولتِ شما از شما مسلمانها میگیرد، این مخارج را میکند و یهودی و اسرائیلی و بهایی را تقویت میکند..."[3]
[1] تلویزیون ایران در آن ایام مؤسسهای خصوصی متعلق به حبیبالله ثابتپاسال سرمایهدار و بازرگان بهایی بود. پاسال متولد 1282 در تهران و در دوران پهلوی دوم یکی از بزرگترین سرمایهداران ایران بود چنان که برخی او را بزرگترین سرمایهدار ایران بعد از شاه با مالکیت ده درصدِ همه چیز میدانستند. ثابت که از اعضای محفل ملی بهاییان ایران بود، از ثروت خود برای گسترش بهائیت در ایران و سراسر جهان استفاده و از دولت اسرائیل حمایتهای مالی بسیار میکرد. (شمسینی غیاثوند، حسین، دانشنامه جهان اسلام، ج 9. تهران: بنیاد دائره المعارف اسلامی. 1384)
[3] صحیفه امام، ج اول، 1389. ص 227 و 228.
تعداد بازدید: 245