جعفر گلشن روغنی
22 دي 1397
پس از دستگیری آیتالله سیدمحمدعلی قاضی طباطبایی در 13 آذر 1342 از سوی ساواک، تلاشهای متعددی از سوی علما و مراجع صورت گرفت تا وسایل آزادی او فراهم گردد. از جمله آیتالله سید محسن حکیم، آیتالله سید محمدهادی میلانی و آیتالله سید ابوالقاسم خویی، هر یک خواستار آزادی وی شدند. بر اساس گزارش ساواک در تاریخ 22 دی 1342 «آیتالله حکیم [به] وسیله تلفن با سفیر کبیر ایران در بغداد مذاکره و درخواست کرده ترتیبی اتخاذ شود تا سید محمدعلی قاضی طباطبایی که اخیراً در تبریز بازداشت و به تهران اعزام شده، آزاد گردد، ضمناً سفیر کبیر شاهنشاهی در بغداد اظهار نظر مینماید که انجام موضوع درخواست آیتالله حکیم به منظور تحبیب آیتالله به صلاح است و تقاضا کرده است که نسبت به آزادی قاضی طباطبایی اقدام شود.»[1] بر همین اساس از دفتر ویژه نخستوزیری درباره این درخواست اعلام شد که: «در هر حال نباید حداقل برای مدت یک سال به تبریز برگردد و فعالیت او در این مدت دقیقاً تحت کنترل باشد و در صورتی که بر خلاف وعده خود عمل کرد، ساواک اقدام نماید.»[2] مطابق اسناد ساواک، آیتالله قاضی طباطبایی سرانجام پس از 60 روز حبس در زندان قزل قلعه و چند روز دیگر در زندان سلطنتآباد تهران، با ضمانت برادرش مبنی بر عدم خروج از حوزه قضایی تهران، 14 بهمن 1342 آزاد گردید.[3]
[1] - یاران امام به روایت اسناد ساواک: شهید آیتالله سید محمدعلی قاضی طباطبایی، تهران، مرکز بررسی اسناد تاریخی، 1378ش، ص 93
[2] - همان، ص 102
[3] .- همان، ص 105
تعداد بازدید: 1940