[1]. اطلاعات، س 37، دوشنبه 16 مهر 1341، ش 10917.

[2]. امام خمینی در 17 مهر در تلگرافی به شاه مراتب اعتراض خود را به تصویب‌نامه دولت اعلام کرد. (خمینی، روح‌الله، صحیفه امام، ج 1، تهران، مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی، 1389، ص 78) شاه در پاسخ به تلگراف ایشان و آیات شریعتمداری و گلپایگانی موضوع را به دولت ارجاع داد. بنابراین در 28 مهر امام خمینی تلگرافی به شرح زیر خطاب به اسدالله علم - نخست‌وزیر وقت - فرستاد:

‌‌«در تعطیل طولانی مجلسین دیده می‌شود که دولت اقداماتی را در نظر دارد که‌‎ ‎‌مخالف شرع اقدس، و مباین صریح قانون اساسی است. مطمئن باشید تخلف از قوانین‌‎ ‎‌اسلام و قانون اساسی و قوانین موضوعه مجلس شورا برای شخص جنابعالی و دولت ایجاد مسئولیت شدید در پیشگاه مقدس خداوند قادر قاهر و نزد ملت مسلمان و قانون‌‎ ‎‌خواهد کرد... اکنون که... مسئولیت به دولت شما متوجه است، انتظار می‌رود به تبعیت از قوانین‌‎ ‎‌محکم اسلام و قوانین مملکتی، اصلاح این امر را به اسرع‌وقت نمایید... و اگر ابهامی در نظر جنابعالی است مشرّف به آستانه قم شوید تا‌‎ ‎‌هرگونه ابهامی حضوراً رفع شود، و مطالبی که به صلاح مملکت است و نوشتنی نیست‌‎ ‎‌تذکر داده شود.‌» (خمینی، همان، ص 80 - 81).

در پی پافشاری علم بر عدم الغای مصوبه، در 15 آبان امام خمینی مجدداً در تلگرافی به شاه، ضمن شکایت از بی‌اعتنایی علم به افکار عمومی، وی را نصیحت کرد. (خمینی، همان، ص 88) بیان امام این بار نیز مانند بار اول محترمانه و خیرخواهانه بود، شاه اما که در نتیجه جلب حمایت آمریکا خود را قوی‌تر از همیشه می‌پنداشت وقعی به آن ننهاد.

امام در همان روز مجدداً تلگرافی به شرح زیر برای علم فرستاده با وی اتمام حجت کرد:

«عطف به تلگراف سابق اشعار می‌دارد، معلوم می‌شود شما بنا ندارید به نصیحت ‎‌علمای اسلام که ناصح ملت و مشفق امتند، توجه کنید؛ و گمان کردید ممکن است در ‎‌مقابل قرآن کریم و قانون اساسی و احساسات عمومی قیام کرد. علمای اعلام قم و‌‎ ‎‌نجف اشرف و سایر بلاد تذکر دادند که تصویبنامه غیرقانونی شما برخلاف شریعت‌‎ ‎‌اسلام، و برخلاف قانون اساسی و قوانین مجلس است.‌... اگر گمان کردید با تصویبنامه غلط و مخالف قانون‌‎ ‎‌اساسی می‌شود پایه‌های قانون اساسی را که ضامن ملیت و استقلال مملکت است، سست‌‎ ‎‌کرد و راه را برای دشمنان خائن به اسلام و ایران باز کرد، بسیار در خطا هستید.‌ ‌‌اینجانب مجدداً به شما نصیحت می‌کنم که به اطاعت خداوند متعال و قانون اساسی‌‎ ‎‌گردن نهید، و از عواقب وخیمه تخلف از قرآن واحکام علمای ملت و زعمای مسلمین و‌‎ ‎‌تخلف از قانون بترسید؛ و بدون موجب، مملکت را به خطر نیندازید؛ والّا علمای اسلام‌‎ درباره شما از اظهار عقیده خودداری نخواهند کرد.» (خمینی، همان، ص 90).

[3]. هاشمی رفسنجانی، اکبر، دوران مبارزه: خاطرات، تصویرها، اسناد، گاه‌شمار، تهران، دفتر نشر معارف انقلاب، 1376، 119 – 121.