خشم و اندوه علمای شیراز از اعدام طیب

14 آبان 1401

ساواک شیراز در گزارشی به تاریخ 14 آبان 1342 می‌نویسد:

«مطالبی که سیدعبدالحسین دستغیب[1] شب 13 ماه جاری بالای منبر گفته به شرح زیر به استحضار می‌رسد. پس از تفسیر سوره قیامت مطالبی به شرح زیر بیان داشته:

1- آدم بیچاره و بدبخت برای حفظ مقام و ریاست و سلطنت خود را گم می‌کند. هر کار زشت و بدی را خوب می‌داند. او در کثافت دنیا غوطه‌ور است، مانند کناسی که به او می‌گویند بابا چه می‌کنی این بوی بد چیست نمی‌فهمد می‌گوید بو کجا است.

2 ـ سلطان بدبخت راحتی ندارد. تمام هم‌وغم او صرف خودش و کارهای زشت و ناپسندش می‌شود آیا دنیا ارزش دارد. از مقام سلطنت بالاتر که نیست بیچاره نه خواب دارد و نه آسایش. در آخرت هم همین‌طور او برای استقامت خودش چه عملیات بدی انجام می‌دهد.

3ـ در پایان مجلس به علت اعدام طیب و اسمعیل حاجی رضایی اظهار تأثر کرده است.

4 ـ مجدالدین محلاتی[2] در موقع درس به چند نفر طلاب در مورد اعدام طیب اظهار داشتند: آدم‌کشی به جای اصلاحات ارضی در این مملکت رایج و بازار گرمی دارد. بلی باید درخت حکومت و مملکت داری با خون جوانان و مردمی هوشیار آبیاری شود تا عده‌ای فرومایه و گروه بی‌بوته، خوش و خرم باشند. اگر گروهی میلیون‌ها از بودجه مملکت به جیب بزنند عیبی ندارد، اما چنانچه مردی پیدا شد عملی برای رهایی مملکت از اسارت و بندگی خودی و بیگانه انجام داد اعدام و تیرباران می‌شود.»[3]

پی‌نوشت‌ها:

 
تعداد بازدید: 756