02 مرداد 1402
در پی بازداشت امام خمینی و مهاجرت علمای سراسر کشور به تهران در اعتراض به آن، آیتالله سیدابوالحسن رفیعی قزوینی[1] در 2 مرداد 1342 اعلامیهای به این شرح صادر کرد:
«حوادث ناگوار و اهانت به مقام مقدس روحانیت و شئون علمی مخصوصاً حضرت حجتالاسلام والمسلمین آقای خمینی دامت برکاته که در دو ماه اخیر وارد گردیده است، بر احدی مخفی و پوشیده نیست. بهطوری که عموم مسلمین بالاخص شیعیان در نهایت تأثر و اندوه از لحاظ تعصبات دینی و حمایت از حریم عظیم روحانیت که وظیفه هر مسلم است در مقام جلوگیری از مصائب وارده در ظل مبارک حضرت ولیعصر ارواحنا فداه برآمدهاند و البته آقایان علمای اعلام که پیشروان جمعیتهای دینی و پیشوایان آنان در همه امور مربوطه به مذهب هستند، اولی و احق به اقدام در این می باشند. لهذا آیات عظام و مراجع تقلید شهرستانها مهاجرت به مرکز فرموده تا با آیات عظام و علمای اعلام مرکز دامت برکاتهم تشریک مساعی نموده، وظیفه دینیه خود را انجام فرمایند. از باب اطلاع عموم اعلام میشود تا زمانی که با مستدعیات و مطالب آنان نظر موافق اتخاذ نشود، آقایان متوقف در مرکز خواهند بود. «و ماالنصر الا من عندالله العزیز الحکیم».»[2]
پینوشتها:
[1]. آیتالله سیدابوالحسن رفیعی قزوینی در سال 1310ق. در قزوین دیده به جهان گشود. تحصیلات ابتدایی و علوم حوزوی را در زادگاه خویش و سپس تهران فراگرفت. پس از تأسیس حوزه علمیه قم به دست آیتالله العظمی حائری یزدی، رفیعی برای کمک به وی و تقویت حوزه علمیه به قم مهاجرت کرده، به تدریس و فراگیری علوم دینی پرداخت. امام خمینی در این زمان در زمره شاگردان وی بود. رفیعی چندی بعد به زادگاه خود بازگشته، در سال 1380ق پس از توقف دو ماهه در قم این شهر را به قصد بازگشت به قزوین ترک کر، اما در مسیر و به درخواست فضلای تهران، در تهران رحل اقامت افکنده، به اقامه نماز جماعت در مسجد جامع و تدریس پرداخت. (باقری بیدهندی، ناصر، «همنشینی علم و اخلاق»، اطلاعات حکمت و معرفت، خرداد 1386، س 2، ش 3، ص 97 - 97). آیتالله رفیعی قزوینی سرانجام در سال 1353ش در تهران دار فانی را وداع گفت.
[2]. اسناد انقلاب اسلامی، ج 2، تهران، مرکز اسناد انقلاب اسلامی، 1374، ص 104.
تعداد بازدید: 756