ساواک، بازنده نبرد با بهائیان!

ساواک در گزارشی مورخ 23 اردیبهشت 1341 می‌نویسد: «... به منظور پیش‌بینی‌های لازم نسبت به اجرای برنامه‌های تلویزیون ایران به نحو عادی در شب هشتم خردادماه سال جاری مصادف با یکی از شب‌های سوگواری بهائی‌ها مجدداً به آقای ملک افضلی (مدیر ایستگاه تلویزیون) مذاکره گردید.

«این روا باشد که من در بند سخت تو گهی بر شاخه گاهی بر درخت؟»

ساواک خراسان در گزارشی مورخ 21 اردیبهشت 1343 می‌نویسد: «در تاریخ 19 /2 /43 پاکتی محتوی 3 برگ اعلامیه (بیانیه شماره 16 اپریل از برادران مسلمان مقیم بریتانیای کبیر ـ لندن) جهت سیدمحمدعلی میلانی[1] رسیده بود که از توزیع آن جلوگیری و سه برگ آن به پیوست تقدیم می‌گردد.»[2]

رهرو سیره حسین(ع)

ساواک در گزارشی مورخ 19 اردیبهشت 1343 می‌نویسد: «چند روز قبل آقای شیخ علی نخعی معروف به افصح المتکلمین که از وعاظ طراز اول تهران و مدت‌ها است با ساواک همکاری می‌نماید عازم قم برای زیارت حضرت معصومه(ع) بود.

درگیری در فرودگاه

پدر آیت‌الله سیدابوالفضل موسوی فوت کردند و چون ما خدمت ایشان ارادت داشتیم ـ چراکه از استادان حوزه علمیه قم بودند ـ تصمیم گرفتیم در مراسمشان شرکت کنیم.

یک شب، منبر ممنوع

ساواک مشهد در گزارشی مورخ 17 اردیبهشت 1343 با موضوع«اظهارات آیت‌الله میلانی» می‌نویسد: «در تاریخ 17 /2 /43 ساعت 9 صبح آیت‌الله میلانی [و] شیخ رضا نوغانی[1] با اتومبیل حاج حسن برزگر برای گردش به مزرعه چایش متعلق به حاج حسن برزگر رفتند.

عکس‌ها سخن می‌گویند!

ساواک قم در گزارشی مورخ 15 اردیبهشت 1342 می‌نویسد: «پس از واقعه مدرسه فیضیه تاکنون خبرنگاران خارجى به قم نیامده‌اند، ولى موقعی که طلاب مجروح در بیمارستان فاطمى قم بسترى بودند شخصى به نام شیخ خلخالى که از طرفداران و ایادى [آیت‌الله]خمینى است، به عنوان عیادت بیماران به بیمارستان مزبور رفته و عکس‌هایى از طلاب بسترى می‌گردد که فیلم این عکس‌ها هم بلافاصله به‌وسیله مأمورین شهربانى قم نور داده شده[!] و از بین می‌رود. در صورتی‌که عکس تهیه شده باشد ساختگى و با صحنه‌سازى بعدى گرفته شده است.»[1]

شهید بتول بیگدلی

بتول بیگدلی بعدازظهر 15 خرداد 1342 بر اثر اصابت گلوله در خیابان مولوی تهران به شهادت رسید.

دست‌اندازی بر ساز و کاری هزار ساله!

ساواک مشهد در گزارشی مورخ 12 اردیبهشت 1341 با موضوع «طلاب علوم دینی» می‌نویسد: «روز چهارشنبه 12 /2 جاری ساعت شش‌ونیم صبح عده‌ای از طلاب که شاگرد آقای سبزواری[1] می‌باشند در مسجد جامع گوهرشاد دورهم جمع شده و در مورد امتحانی که قرار است از طرف فرهنگ و اوقاف از آنها به‌عمل آید صحبت می‌نمودند.

مهم‌ترین اثر حمله مأموران شاه به مدرسه طالبیه تبریز

روز دوم عید [سال 1342] که مصادف با سالروز وفات امام صادق(ع) بود از سوی امام روز عزا اعلام شده بود، در منزل ما هم به همین مناسبت مراسم روضه‌خوانی و سوگواری برقرار بود و عده‌ای از آقایان اهل علم و وعاظ و مردم جمع شده بودند.

تلاش‌های هوادارانِ نهضت

ساواک در گزارشی مورخ 10 اردیبهشت 1343 می‌نویسد: «طبق اطلاع واصله، برخی از محافل مذهبی تهران به اشاره بعضی از علما و مِن‌جمله مسیح تهرانی[1] شروع به تبلیغاتی له آیت‌الله خمینی نموده و با چاپ عکس وی به عنوان مرجع تقلید در روی منابر سعی دارند که اذهان عامه را مجدداً متوجه مشارٌالیه نمایند و انجمن تعلیمات اسلامی[2] از جمله محافلی است که در این مورد فعالیت می‌نماید و کوشش دارند که نفوذ آیت‌الله خمینی را در مراکز مذهبی پایتخت تسجیل کنند و توسط انجمن مذکور به وعاظ وابسته و طرفدار جامعه تبلیغات اسلامی صریحاً دستور داده شده تا پس از ختم مجالس وعظ از آیت‌الله خمینی به نام مرجع تقلید مذهب شیعه در منابر یاد نموده و مواعظ خود را به دعای خیر به وی ختم نماید.»[3]