منزل ما در نزديكى منزل آيت‏اللّه دستغيب بود، روز 15 خرداد 1342 حدود ساعت 4 بود كه از زير بازارچه، رد مى‏شديم، همين‏طور كه راديو برنامه‏ى عادى خودش را داشت پخش مى‏كرد، گفت: «توجه كنيد، آيت‏اللّه خمينى صبح امروز به وسيله‏ى اصلاح‏طلبان دستگير و به تهران منتقل گرديد.» حقير به منزل آيت‏اللّه دستغيب آمده، جريان را گفتم. ايشان گفتند: «گمان نكنم چنين جريانى باشد» دفعات بعد كه راديو اين خبر را تكرار كرد، من خدمت ايشان رسيدم، متوجه شدند و افراد آمدند و ايشان را همان شب به مسجد جامع دعوت كردند. پس از سخن‏رانى، آيت‏اللّه دستغيب، در معيّت اصحاب و رفقايشان به منزل رفتند، رفقا، اهل هيئت و مردم محل مسجد گنج  جمع شدند، بنده در كوچه كنار منزل آقاى دستغيب با چند نفر از رفقا بوديم، حدود ساعت 30 /2 بعد از نيمه شب، يك سرهنگ با اسلحه كلت كه دستش بود، جلو منزل آقاى دستغيب آمده، تأكيد مى‏كرد كه من با كسى كارى ندارم و به دنبال سيد دستغيب آمدم. بعد از آنكه زد و خورد شد، ما موفق به رفتن در منزل آيت‏اللّه دستغيب نشديم و به مسجد گنج رفتيم، عده‏اى از افراد روى پشت‏بام مسجد رفتند آن موقع به اين صورت نبود. بعد ترميم شد، يعنى بام صاف بود. سربازها از سرهنگ پرسيدند: «با اين افرادى‏كه روى بام هستند چه كار كنيم؟» او هم با صداى رسا و بلند گفت: «تمام را پايين بريزيد.» آنها را از پشت‏بام، ريختند پايين. دست و پاى عده زيادى شكست و خيليها كنار شبستان ناله مى‏كردند، ولى كسى به آنها توجه نمى‏كرد. حدود يكى دو ساعت بود كه كماندوها مردم را مى‏زدند حتى در خود مسجد، مردم را مى‏زدند. پس از آنكه ارتش رفت، كماندوها و مأموران شهربانى آمدند، چند نفر از مأموران به قرآن جسارت كردند، شيشه‏هاى مسجد را شكستند و گفتند: «آقاى دستغيب كجا هست كه با صحبتهايش شما را تحريك كرده ، شما ضدشاه و دولت هستيد» دوباره به يك سمت حمله كرده، به شدت مردم را زدند. در فضاى مسجد تقريبا هفتاد، هشتاد نفر مجروح پا شكسته و كتك خورده افتاده بودند. يادم هست كه يكى از رفقا را از بالاى بام پرت كردند و پايش شكست، به طورى كه نمى‏توانست راه برود، او را در صحن شبستان كشاندند، وقتى كه يكى از مأموران شروع كرد به توهين كردن به امام خمينى و افرادى كه پيرو ايشان هستند، اين فرد در همان حالى كه بود، به مأموران پرخاش كرد و با تمام قدرت به آنها اعتراض كرد و حرف آنها را به خودشان برگرداند، باز اينها به او حمله كردند و او را زدند.

حدود 6 يا 7 نفر از مجروحان را به بيمارستان انتقال دادند، البته به بيمارستان سعدى – دکترفقیهی فعلی - و آنجا، گويا زيرنظر ساواك و اطلاعات شهربانى بود. بعد هم آنها را به زندان بردند، افرادى مثل ما را هم استنطاق كردند. رئيس اغتشاشات آمد و سؤال كرد: «شما براى چه بيرون آمده بوديد؟» گفتيم: «همه بيرون بودند، ما هم آمده بوديم.» البته متوجه شد كه هدف ما از بيرون آمدن چه بوده است؟ از ما تعهد گرفتند، حدود چهل، پنجاه نفرى بوديم. كاغذى گرفتند و گفتند به منزل برويد، ما آمديم در كوچه ايستاديم. جلوى منزل، اهل خانه ناراحت بودند، گفتم كه طورى نشده است، چيزى طول نكشيد، شايد قريب به 1 ساعت كه كماندوها صدايى درآوردند، صداى حمله مخصوصى داشتند، اولين جايى هم كه حمله كردند، پس از منزل شهيد دستغيب، به منزل ما آمدند، چون حدس مى‏زدند كه آقاى دستغيب آنجا است.

جليل عرفان‏منش، خاطرات پانزده خرداد؛ شیراز، ویراست دوم، تهران، دفتر ادبیات انقلاب اسلامی، 1387
 
تعداد بازدید: 4408