جعفر گلشن روغنی
09 تير 1397
در پی زندانی شدن امام خمینی در زندان قصر و تعدادی دیگر از علما و روحانیون همچون آیتالله سیدحسن قمی، شیخ محمدتقی فلسفی و بهاءالدین محلاتی، تلاشهای بسیاری صورت گرفت تا نسبت به این کار حکومت پهلوی اعتراضات گسترده صورت پذیرد و وسایل آزادی آنها فراهم آید. آیتالله سیدمحمدهادی میلانی، مرجع تقلید ساکن در شهر مشهد که از همراهان و علاقهمندان به امام خمینی بود و نسبت به اقدامات و برنامههای دولت حکومت پهلوی اعتراضات بسیاری نموده بود، قصد کرد تا با حضور در تهران، در مسیر آزادی امام خمینی و دیگر دستگیرشدگان قدم بردارد. از اینرو در ساعت 10 /30 روز 9 تیر 1342 به همراه پسرش سیدمحمدعلی، فردی به نام نیکنیا و دو روحانی به نامهای حجازی و محمدعلی روحانی گلابگیر، سوار بر هواپیمای عازم تهران و ساعت 12 /15 وارد این شهر شدند.[1] حرکت وی به سوی تهران و چگونگی آن زیر نظر ساواک و نهادهای انتظامی بود، زیرا سرلشکر پاکروان، رئیس ساواک دستور داده بود که «دقت شود از حرکت او به تهران اطلاعی حاصل نشود... در تهران نیز به همین نحو عمل گردد»[2] تا بدینترتیب حرکت و ورود او، با سر و صدای مردم همراه نشود و مراسم بدرقه و استقبال از او در میان نیاید. با این حال هنگام حرکت آیتالله میلانی از مشهد حدود 30 نفر در فرودگاه حاضر شدند و ایشان را بدرقه کردند که شمس قناتآبادی، طاهر احمدزاده، شیخ نوغانی (واعظ)، سعیدی (تاجر بازار) و جاودانی (رئیس صنف نانوایی) از جمله آنها بودند.[3] پس از ورود به تهران نیز ایشان «مورد استقبال گروه زیادی از طبقات مختلف از جمله بازاریان و روحانیون... قرار گرفت» و در منزل آقای پورقدیری در نزدیکی میدان منیریه سکونت نمود.[4]
[1]. حضرت آیتالله العظمی آقای حاج سیدمحمد میلانی، ج 1، تهران، مرکز بررسی اسناد تاریخی وزارت اطلاعات، 1380 ش، ص 144 و 145.
[2]. همان، ج 1، ص 136.
[3]. همان، ج 1، ص 140 و 143.
[4]. همان، ج1، ص 146.
تعداد بازدید: 1371