جعفر گلشن روغنی
12 آذر 1397
تداوم بازداشت و زندانی بودن امام خمینی به صورت حبس خانگی در محله قیطریه شمیرانات تهران، سبب شد تا علمای شهر کربلا نیز بدان اعتراض کردند. از اینرو پنج تن از آنها در مقام «هیئت علمیه کربلا» به نامهای شیخ حمزه طاهر، سید محمدبنمهدی شیرازی، سید محمدصادق موسویقزوینی، یوسف خراسانی حائری و شیخ حمزه حائری در 12 آذر 1342 به محمدرضا پهلوی تلگراف زدند و اعلام داشتند: «آیتالله مجاهد آقای خمینی و آیتالله مجاهد آقای قمی به جرم دفاع از اسلام و ملت در بازداشتند. چنانچه در این ماه رها نگردند موجب شود که به حکومات و روسای ادیان و صحف علمیه با تفصیل از اوضاع، شکایت گردد و استمداد در حل مشاکل شود».[1] در واکنش به دریافت این تلگراف بدیعی رئیس دفتر مخصوص محمدرضا پهلوی نامهای به سفارت حکومت پهلوی در بغداد نوشت که: «معلوم شود... امضاکنندگان عریضه تلگرافی چه کسانی هستند و هویت و موقعیت و سوابق آنها در جامعه در چه پایهای است.»[2] محمدحسین مشایخ فریدنی در آخر همین ماه، پاسخ نامه رئیس دفتر مخصوص محمدرضا پهلوی را با معرفی علمای یاد شده داد.[3]
[1]. قیام پانزده خرداد به روایت اسناد ساواک، ج4(دوران حصر)، تهران، مرکز بررسی اسناد تاریخی وزارت اطلاعات،1380ش،ص267؛ سیر مبارزات یاران امامخمینی در آینه اسناد به روایت ساواک، ج2(1 مرداد 1342 – 28 مهر 1343)، تهران، موسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی، 1393ش، ص185.
[2]. همان، ج4،ص266.
[3]. همان، ج4، ص294 و 295.
تعداد بازدید: 902