01 خرداد 1399
در قسمتهایی از پاسخ آیتالله گلپایگانی به نامه آیتالله میلانی که حدود دو ماه پس از فاجعه مدرسه فیضیه نوشته شده در خصوص اهمیت مبلغین دینی چنین آمده است:
«... روحیه طلاب محترم بعد از فاجعه مدرسه فیضیه و اهانتهای دیگر بسیار قوی، ثبات قدم آنها افزوده در انجام وظایف و حفظ آثار اهل بیت علیهمالسلام افزوده و آماده تحمل هرگونه مصیبت و بلا در راه آزادی مسلمین و اعلای کلمه حق هستند. هرچه تعداد شهدا و مجروحین آنان بیشتر باشد افتخار و سربلندی روحانیت بیشتر است... راجع به وظایف گویندگان و مبلغین محترم که مرقوم فرمودهاید، واضح است که در چنین موقعیتی که مطبوعات و جرائد وسائل انتشار اخبار در اختیار ملت مسلمان ایران نیست و نمیگذارند حقایق امور را به طور روشن به اطلاع دنیا برسانیم و از پیشرفت تبلیغات اسلامی جلوگیری و ممانعت میشود فقط وسیله که برای رساندن احکام و تعالیم اسلام باقیمانده آقایان مبلغین و گویندگان هستند. با اینکه آنها هم آزاد نیستند که از عیوب اعمال و هیئت حاکمه انتقاد نمایند و مردم را به حقوق اسلامی آشنا سازند و اگر بخواهند بر ضد فحشا و منکرات و تظاهراتی که به فساد میشود و مملکت شیعه را در انظار دیگران خفیف نموده حرفی بزنند آنها را مرتجعین مینامند، باز هم بعد از لطف خدا و توجه اولیاء دین امیدواری ما به زبان مبلغین و برکات دارالتبلیغ عمومی امام مظلوم حضرت سیدالشهدا علیهالسلام است...»[1]
.[1] اسناد انقلاب اسلامی، مرکز اسناد انقلاب اسلامی، مرکز چاپ و نشر سازمان تبلیغات اسلامی، ج 1، تهران، 1369، ص 95و 96.
تعداد بازدید: 1052