زهرا رنجبر کرمانی
21 اسفند 1399
در تاریخ 21 /12 /1341 اعلامیهای از جانب مجمعی به نام «مجمع انجمنهای دینی» در رد و محکومیت رفراندوم لوایح ششگانه منتشر شد که به قرار زیر است:
«اولاً به دنیا اعلام شد برخلاف منشور ملل متحد در ایران کلیه آزادیهای فردی و اجتماعی پایمال گردیده بهطوریکه حتی رفراندوم را به زور سرنیزه انجام و بعد هریک رأی آنرا صدها برابر آمار میدهند.
ثانیاً با استناد به احکام صادره خود دستگاه که بارها اعلام کرده بود رفراندوم (تصویب ملی) خلاف قانون اساسی است و عدهای را به عنوان رفراندومچی از حقوق اجتماعی محروم کرده بودند، به جهانیان ثابت شد که هیئت حاکمه ایران به هیچ اصل و قانونی حتی اصول موضوعه خود اعتنا نمینمایند. و لذا چنین هیئت حاکمهای قابل اعتماد نیست.
ثالثاً اعلام گردیده که این رفراندوم به علل زیر فاقد ارزش قانون اساسی است:
1ـ به علت مخالفت با قانون مقدس اسلام بنابر نظر و اعلام صریح علماء اعلام دامت برکاتهم
2ـ به علت مخالفت با قانون اساسی ایران
3ـ مخلوط بودن شش مسئله مبهم و مختلف با هم
4ـ عدم مطابقت این رفراندوم با قوانین حقوقی کلیه ملل جهان
5ـ عدم آزادی بیان و افکار و عقاید درباره آن و ارعاب رأیدهندگان به قطع حقوق و مزایای دولتی و ضربوجرح و غارت و حبس و شکنجه مخالفین
6ـ عدم نظارت مردم یا معتمدین آنها بر اخذ و قرائت آراء که در نتیجه هرچه دولت میخواست انجام داد.
رابعاً علیرغم تماس هیئت حاکمه که در جریان زلزله قزوین و تصویبنامه انجمنهای ایالتی و ولایتی مورد تنفر ملت ایران واقع گردید و میخواست با این رفراندوم وجههای برای خود کسب کند با عدم شرکت مردم متدین و روشن در رفراندوم و خالی بودن حوزههای رأی و تعطیل سه روز بازار دولت بیش از پیش در دنیا مفتضح گردید.
خامساً با تعطیل اقامه جماعات در چند روز صدای اعتراض روحانیت ایران به گوش جهانیان رسید. علماء اسلام در اکثر بلاد اسلامی پشتیبانی خود را از علماء ایران اعلام نمودند و حتی روحانیون مسیحی نیز بنا بر وظیفه انسانی همدردی خود را ابراز داشتند.
سادساً با اقدامات روحانیت، مدعیان دروغی اسلام در نزد همه جهانیان شناخته شدند و شیعه در جهان سر بلند گردید.
در خاتمه آنچه در این جریان بیشتر مورد نظر مسلمین بود، اثبات مخالفت شرع مقدس اسلام و رأی علماء اعلام و مراجع تقلید و آراء واقعی عموم ملت به این رفراندوم «تصویب ملی» بیمعنی و قلابی بود...».[1]
[1]. قیام 15 خرداد به روایت اسناد ساواک، ج 1، تهران، مرکز بررسی اسناد تاریخی وزارت اطلاعات، 1378، ص 541 و 542.
تعداد بازدید: 1245