بهاییت: (1343 ـ 1340)
يكي از توطئههاي استعماري در ايران، رواج فرقههاي بابيه، شيخيه و بهایيت بود. از ميان اين فرق نيز فرقه ضاله بهایيت به دليل مساعدتهاي رژيم پهلوي نفوذ و گسترش بيشتري يافت.
افزايش قدرت بهایيان در دوره پهلوي با توجه به وابستگي آشكار آنها با رژيم اسرائيل، حاكي از ارتباط اين دولت با دول استعمارگر و نقش اين كشورها در تصميمگيريهاي سياسي و اجتماعي ايران است. اما پس از كودتاي 28 مرداد 1332 ديكتاتوري قويتر و مؤثرتري از ديكتاتوري رضاشاه در ايران به كمك بيگانگان حاکم شد. دولت امريكا و نمايندهاش در خاورميانه يعني اسرائيل، در اين حمايتها در درجه اول اهميت قرار داشت. لذا از همين سالها ميدان عمل براي بهایيان به عنوان كارگزاراني مطمئن در دستگاههاي دولتي بيشتر شد.
اين اقدام حكومت پهلوي، عكسالعمل شديد روحانيت و مردم را به همراه داشت. بویژه علمایي كه انحراف و وابستگي اين فرقه را به خوبي درك كرده درصدد افشاي مقاصد شوم آن برآمدند.
هدف استعمارگران از ايجاد اين فرقه، علت حمايت رژيم پهلوي از آنان، و واكنشهاي مردم و روحانيت، از جمله نكاتي است كه در اين مقاله بررسي شده است. ديدگاههاي امام خميني و برخوردهاي ايشان با اين فرقه ضاله در فاصله سالهاي 1343 ـ 1340 بیشتر مورد توجه قرار گرفته است.